Το «δικαίωμα στη λήθη» υποχρεώνει τον υπεύθυνο επεξεργασίας να διαγράψει τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα μόλις εκλείψει ο αρχικός σκοπός της επεξεργασίας των δεδομένων. Ωστόσο, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κι άλλες νομικές απαιτήσεις, όπως οι περίοδοι διατήρησης βάσει της φορολογικής νομοθεσίας.
1) […] […] ο υπεύθυνος επεξεργασίας υποχρεούται να διαγράψει δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα χωρίς αδικαιολόγητη καθυστέρηση, εάν ισχύει ένας από τους ακόλουθους λόγους:
α. τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα δεν είναι πλέον απαραίτητα σε σχέση με τους σκοπούς για τους οποίους συλλέχθηκαν ή υποβλήθηκαν κατ’ άλλο τρόπο σε επεξεργασία,
β. το υποκείμενο των δεδομένων ανακαλεί τη συγκατάθεση […],
γ. το υποκείμενο των δεδομένων αντιτίθεται στην επεξεργασία σύμφωνα με το άρθρο 21 παράγραφος 1 […],
δ. τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα υποβλήθηκαν σε επεξεργασία παράνομα,
ε. τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα πρέπει να διαγραφούν, ώστε να τηρηθεί νομική υποχρέωση βάσει του ενωσιακού δικαίου ή του δικαίου κράτους μέλους, στην οποία υπόκειται ο υπεύθυνος επεξεργασίας,
στ. τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα έχουν συλλεχθεί σε σχέση με την προσφορά υπηρεσιών της κοινωνίας των πληροφοριών που αναφέρονται στο άρθρο 8 παράγραφος 1.
Εάν μια εταιρεία κατάρτισης συλλέγει δεδομένα από τους/τις συμμετέχοντες/ουσες για υποστήριξη κατά τη διάρκεια της κατάρτισης, τα δεδομένα αυτά θα πρέπει στην πραγματικότητα να διαγράφονται στο τέλος του προγράμματος κατάρτισης, καθώς έχει εκλείψει πλέον ο αρχικός σκοπός.
Η εταιρεία μπορεί πλέον να αποθηκεύει τα δεδομένα αυτά μόνο εάν υπάρχει άλλη νομική βάση για να το πράξει. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να υπάρχει νομική υποχρέωση της εταιρείας να διατηρεί πληροφορίες σχετικά με τους/τις συμμετέχοντες/ουσες στην κατάρτιση για φορολογικούς λόγους. Σε κάθε περίπτωση ελέγξτε αν όλα τα δεδομένα που συλλέγονται είναι απαραίτητα ή αν τουλάχιστον ορισμένα από τα δεδομένα μπορούν να διαγραφούν.
Το επιχείρημα «το συγκεκριμένο άτομο συμμετείχε στο εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα και θέλουμε να μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του και στο μέλλον, π.χ. για να του προσφέρουμε νέα μαθήματα κατάρτισης» δεν ισχύει εδώ. Η εταιρεία απαιτεί τη χωριστή συγκατάθεση του υποκειμένου των δεδομένων για το σκοπό αυτό.